سفر

خسته و خاک آلود از یکنواختی روزگار ، کوله بارش را بست و تقدیرش را به راه سپرد

کوله بارش سبک بود از آنچه دست و پا گیر است و سنگین از تجربیات گران قیمت . راه 

طولانی بود و پر پیچ و خم و آسمان ابری ، قطرات باران گاه گاهی صورتش را نوازش میکرد.

انگار یکنواختی را لحظه های سفر به دیار فراموشی برد و 

خاک آلودگی را قطرات باران. 

 

باران بهاری

مسافر آسمان

تنها بود، از تبار آسمانیان و  

چند صباحی در آغوش زمین میهمان 

آسمانی و در دیار زمین غریب و  

تنهاییش برای زمینیان عجیب 

و اما قصه ی تلخی ست 

که زمینیان اسیر خاکند و 

آسمانیان مسافر آسمانند  

تا به خود آمدیم تنها جای خالیشان ،خالی خالی مانده بود برای ما 

وما هنوز که هنوز است اسیر خاکیم 

 هر چند که هر روز یکی از ما در سینه ی این خاک برای همیشه  

دفن می شود... 

چرا عبرت نمی گیریم؟!   

باران بهاری